Η φωτογραφία, ακόμα και όταν διαπραγματεύεται το πιο χαρούμενο, εύθυμο θέμα του κόσμου, ή μάλλον τότε ακριβώς, λειτουργεί σταθερά ως ελεγείο θανάτου. Οι επαγγελματίες της θεωρίας μιλώντας γι\' αυτό το μέσο επιμένουν πως η ιδιαίτερη της γλώσσα οφείλεται στην δράση του φωτός και τη λειτουργία της σκιάς. Όμως, ουσιαστικά στη φωτογραφία κατατίθεται πάνω απ΄όλα η δράση του χρόνου, η λειτουργία της συγκίνησης και η μεθυστική απορρύθμιση των συναισθημάτων. "Φωτογραφίζω" είναι αφελές να ισχυριζόμαστε ότι σημαίνει απλά "βλέπω". Πάνω απ\'όλα σημαίνει "σκέπτομαι", όταν δεν σημαίνει "θυμάμαι" ή "αναπολώ". Οι αγαπημένοι μου φωτογράφοι φωτογραφίζουν πάντα με τα μάτια μισόκλειστα ή κλειστά, με σίγουρο χέρι αλλά και με την ανεμελιά -ή μήπως την απελπισία- του αυτόχειρα που πέφτει από το βράχο, όπως συμβαίνει και με τη Μαρίλη.

Μάνος Στεφανίδης